فرآیند متمایز فناوری مقاومت فیلم نازک ، که شامل پوشش دقیق یک پایه سرامیکی با یک لایه فلزی است ، که ضخامت آن بین 50 تا 250 نانومتر رقص می شود ، پیچیدگی آن را نشان می دهد.با استفاده از تکنیک های پیشرفته خلاء یا لکه دار شدن ، این روش ضخامت لایه فلزی یکنواخت را با کنترل دقیق تضمین می کند.مقاومت های فیلم نازک ، هنگامی که با همتایان خود - مقاومت های فویل فلزی یا فله - در تضاد ، مقاومت استثنایی آنها در هر واحد را دارد.این ترکیب از مقادیر مقاومت بالاتر با راندمان هزینه ، مقاومت های فیلم نازک را به یک راه حل اقتصادی و جمع و جور ، ایده آل برای تقاضای مقاومت بالا و الزامات دقیق متوسط.
در قلب طراحی مقاومت های فیلم نازک ، توجه اساسی به تأثیر دما بر عملکرد آنها نهفته است.تلاش برای حساسیت بهینه دما با انتخاب ضخامت فیلم مناسب است - تصمیمی که مملو از چالش ها باشد.این طیف مقادیر مقاومت را در اختیار فرد قرار می دهد.این انبساط در محدوده ارزش مقاومت ، ضمن گسترش ابزار مقاومت در برابر فیلم های نازک ، بذرهای تغییرپذیری در ثبات را به ویژه با گذشت زمان می گذارد.این بی ثباتی توسط پدیده های پیری شیمیایی و مکانیکی ، از جمله اکسیداسیون درجه حرارت بالا بی امان آلیاژهای مقاومت تغذیه می شود.
علاوه بر این ، مقاومت های فیلم نازک ، با خصوصیات ذاتی آنها ، در شرایط خاص مستعد تخریب هستند.حداقل محتوای فلزی آنها باعث می شود که در مقابل رطوبت خود ، خودآزمایی را حساس کنند.فرآیند محصور سازی ، یک بندر بالقوه بخار آب ، ممکن است در ناخالصی ها کشتی بگیرد و خوردگی شیمیایی را مشتعل کند.این تهدید می تواند باعث خرابی مدار در محیط های DC با ولتاژ کم در طی چند ساعت شود.ثبات TCR (ضریب دما) نیز تحت تأثیر انتخاب ضخامت فیلم قرار می گیرد.لایه های نازک تر ، آسیب پذیرتر در برابر اکسیداسیون ، تخریب مقاومت های فیلم نازک با ارزش بالا را تسریع می کند و سایه هایی را بر روی قابلیت اطمینان طولانی مدت خود قرار می دهد.